In de Leeuwarder Courant is een artikel geplaatst over een zitting bij de rechtbank in Leeuwarden waarin verlenging van de tbs centraal stond. Onze cliënt is in de jaren 90 veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf en tbs met verpleging wegens een levensdelict. Onze cliënt was destijds 16 jaar oud. Onze cliënt is inmiddels 45 jaar oud. Na een terugval heeft de rechtbank eerder dit jaar de hervatting van de verpleging bevolen. Omdat er geen plek in een tbs-kliniek is, verblijft cliënt sindsdien in een huis van bewaring. Volgens advocaat Jan Boksem betekent verlenging met twee jaar dat zijn cliënt bij de volgende verlengingszitting – gezien de huidige wachttijden – nog steeds in een huis van bewaring verblijft. Hij bepleit om te onderzoeken of zijn cliënt – na zoveel jaren tbs terwijl cliënt uitbehandeld is – kan uitstromen naar de reguliere GGZ. Het OM is het eens met dit voorstel. De rechtbank doet op 17 juni uitspraak.
Enkele citaten uit het artikel.
“Na een jarenlange behandeling in tbs-kliniek De Rooyse Wissel in Venray mocht hij zeven jaar geleden ‘naar buiten’. In een woonwijk kon hij, onder begeleiding, proberen een leven te starten, mits hij zich aan een bepaalde voorwaarden hield. Op eigen benen staan viel hem zwaar. Niet in de laatste plaats, omdat hij moest leren leven met het delict dat hij had gepleegd.
De man vond het lastig om de afspraken na te komen. Hij nam zijn medicijnen niet in, gebruikte drugs in de vorm van wiet en truffels. Hiermee overtrad hij begin dit jaar echter wel een voorwaarde. En aangezien de reclassering op dat moment geen mogelijkheid zag om hem verder te begeleiden in zijn resocialisatietraject, herriep de rechtbank zes weken geleden de ‘voorwaardelijke beëindiging’ van de tbs.
Omdat er geen plaats voor hem is in een tbs-kliniek, belandde hij in de gevangenis. Het kan meer dan twee jaar duren voor er een plek vrijkomt en al die tijd wordt hij dus niet behandeld.
(…)
De officier van justitie meldt dat de man in ‘voorwaardelijke beëindiging’ zat toen het mis ging. „Ik zie geen andere mogelijkheid dan een verlenging van tbs te vorderen van twee jaar.”
Advocaat Jan Boksem benadrukt dat zo’n beslissing betekent dat zijn cliënt bij de volgende verlenging nog steeds in het huis van bewaring zit. „Want het kan twee jaar duren voor er een plek in de tbs kan worden gerealiseerd. Ik vind dat toch wel vrij ernstig.”
Zijn cliënt heeft een ziekte, waardoor het af en toe niet goed met hem gaat en soms tijdelijk moet worden opgenomen om tot rust te komen. Als patiënt hoort hij niet thuis tussen de criminelen. Toch zit hij daar nu wel, in een voor hem uitzichtloze situatie.
Als er over twee jaar misschien eindelijk een plek voor de man vrijkomt in een tbs-kliniek, dan begint de behandeling weer helemaal van voor af aan. Volgens de raadsman is dat niet zinvol. Zijn cliënt is in principe uitbehandeld en moet vooral leren om op een verantwoorde manier met zijn ziekte om te gaan. Daarvoor is een tbs-traject dat jaren kan duren niet nodig. „Een patiënt moet behandeling en begeleiding krijgen en geen straf. En dat is wat er nu feitelijk wel gebeurt.”
Boksem stelt de rechtbank voor te laten onderzoeken of zijn cliënt zou kunnen uitstromen in de richting van de reguliere geestelijke gezondheidszorg. De tbs opnieuw voorwaardelijk te beëindigen zou een andere mogelijkheid kunnen zijn. In beide gevallen moet een risicosignalering plaatsvinden en een terugvalpreventieplan worden opgesteld. „In elk geval niet nu gaan verlengen in de wetenschap dat het twee jaar huis van bewaring wordt”, vat de advocaat samen.
De rechter wil weten hoe de officier van justitie hierover denkt. „Ik vind het eigenlijk wel een sympathiek voorstel” zegt hij. De aanklager besluit zijn vordering te wijzigen en adviseert de rechtbank het voorstel van de raadsman te volgen.”
@LC
